Radif (Persian: ردیف, meaning order) is a collection of many old melodic figures preserved through many generations by oral tradition. It organizes the melodies in a number of different tonal spaces called dastgah. The traditional music of Iran is based on the radif, which is a collection of old melodies that have been handed down by the masters to the students through the generations...
ردیف” چکیده‌ای است از زیبایی‌شناسی هزاران ساله‌ی اقوام ایرانی که ضمن حفظ و نگاه‌داشت فرم‌های موسیقایی، فواصل و پرده‌بندی، شیوه‌های اجرایی، اوزان شعری و ادوار ایقاعی و هنر بداهه‌نوازی، الگویی است عملی جهت خلاقیت در عرصه ی نوازندگی. تدوین امروزین ردیف موسیقی دستگاهی ظاهراً در دوره‌ای سازمان و نظام یافته که ایران سرانجام پس از 240 سال پادشاهی صفویه و کوشش‌های کوتاه و موقت نادر‌شاه افشار و کریم‌خان زند در تثبیت اوضاع کشور، با پادشاهی آغا‌محمد‌خان قاجار وارد دور جدیدی از حکومت پادشاهی شد. با استقرار هسته‌ی مرکزی سلسله‌ی قاجار در شهر تهران به عنوان پایتخت و تمایل باطنی پادشاهان در احیاء سنت شاهان ایران زمین، انبوه هنرمندان و شاعران و موسیقی‌دانان از مرکز ایران و آذربایجان به سوی مرکز حکومت و خلافت روانه شدند. دوران قاجار پس از قحطی هنری و ادبی دویست‌و‌چهل‌ساله‌ی صفویه که هیچ شاعر مبتکر و موسیقی‌دان خلاقی را به خود ندید به منزله‌ی نفس تازه‌ای بود که البته شاید یکی از علل این کسادی ادبی و هنری، تلاشی بود که صفویه جهت ارتقاء و تحکیم تشیع در مقابل تسنن عثمانیه آن روزگار مصروف می داشت. ردیف در لغت به معنای رده، رسته و کنار هم قرار گرفتن و توالی است و در اصطلاح موسیقی به قطعاتی اطلاق می‌شود که ضمن توالی و تسلسل، از انتظام ویژه‌ای به لحاظ علم موسیقی و زیبایی‌شناسی برخوردار هستند. در سنت موسیقی دستگاهی، هر استاد معمولا در امر آموزش، ردیفی مخصوص به خود داشته که البته ذات و جوهر این ردیف‌ها کم و بیش مشابه بوده و تفاوت‌ها در نحوه‌ی قرار گرفتن، انتظام قطعات و تا حدودی شیوه و سبک اجرا بوده است.
1- کرد بیات
2- آصفهان
3- راست پنجگاه
4- آواز افشاری
5- دشتی
6-سه گاه
Write your opinion about this article!